Het gewone leven

Nou daar zit je dan.. al 6 weken op een heerlijk eiland. En ik moet zeggen dat het eigenlijk allemaal al heel gewoon aan het worden is. We hebben een regelmaat gevonden en het is al bijna net als thuis. Behalve het altijd mooie weer natuurlijk.

We hebben de afgelopen weken op twee verschillende scholen stage gelopen. Een kleuterschool en een basisschool. En het is geweldig. Het is zo leuk om te zien hoe het onderwijs hier op Aruba gegeven wordt en hoe veel prachtige kinderen er hier naar school gaan. Ze dragen allemaal een schooluniform en er zijn veel Amerikaanse invloeden. Zo bestaan de scholen uit een binnenplein waar de kinderen kunnen voetballen, volleyballen, basketballen etc. en staan de lokalen daaromheen. De leerkrachten waren ontzettend lief en behulpzaam en het duurde ook niet lang of de uitnodigingen vlogen ons om de oren. Borrelen bij de buurvrouw, grotten bekijken, mee naar zwemles. En die zwemlessen zijn toch geweldig hier. De kinderen worden op school door zo'n typisch Amerikaanse schoolbus opgehaald (een die in Nederland allang afgeschreven zou zijn want er zaten geen gordels in, de ramen konden niet meer dicht en de buschauffeur reed met de deur open). En een lawaai dat dat ding maakte. Het hele eiland kon volgens mij horen dat wij naar zwemles gingen, ook mede dankzij de kinderen. Eenmaal aangekomen op het strand konden de kinderen zich omkleden in een container en werden ze opgehaald door de badmeesters en juffen. Met kurkjes en plankjes was het prachtig om te zien hoe de kinderen zich drijvende probeerden te houden in de zee. Na 45 minuten te hebben overleefd werden ze nog even afgespoten met een tuinslang en konden we weer terug naar school.
Aangekomen op school werden we uitgenodigd door de meester van groep 8 om naar zijn band te komen kijken bij een bar genaamd boogaloo. Oke dachten Sandra en ik.. hij zal wel een gitarist zijn dus waarom niet? Wij afgelopen vrijdag naar boogaloo en het was verrassend leuk! Renee bleek de lead zanger van de band te zijn en met een geweldige stem werden er allemaal liedjes uit de jaren 60,70 en 80 gezongen. Ook hebben de Nederlandse toeristen van middelbare leeftijd zich weer lekker voor schut gezet met het dansen, want ja dat zit toch niet zo in onze cultuur. Naast boogaloo gaan we ook geregeld naar de piano bar. Hier zingt en speelt een man altijd live op de piano geweldige liedjes. Het enige nadeel aan de piano bar is dat Sandra en ik blijkbaar 50+ mannen en lesbische stellen aantrekken. Gelukkig kunnen we dit allemaal subtiel oplossen en hebben we veel goedkope avonden.

Helaas gebeuren er hier ook wel minder leuke dingen. Zo ben ik al ziek geweest, lijkt het net of alle beestjes mij moeten hebben en hebben we een auto-ongeluk gehad. We waren op weg om boodschappen te doen en werden van achter aangereden door een jeep. Door de klap van achteren knalden wij achterin de auto voor ons en werden we dus van voor naar achteren gelanceerd. Daar sta je dan midden in Oranjestad (het drukste punt van het eiland dus er ontstond al snel een mega file) te wachten op de politie. En ja ook dit waren helaas de Arubaanse wachttijden. Ik, iemand die nog nooit een auto-ongeluk heeft gehad, stond aardig te shacken op mijn benen. Gelukkig kwam de politie uiteindelijk, zijn er foto's gemaakt en stond er bij ons autoverhuurbedrijf een nieuwe auto voor ons klaar. Upgrade van oranje naar blauwe auto woehoeee. Ook was na een paar dagen mijn nekpijn over en heb ik behalve het wat vaker checken van de spiegels nergens last meer van.

Volgende week begint onze stage op een speciaal basisonderwijs school dus dan heb ik vast weer van alles om te vertellen.

xxxxxxxxxxx